دلنوشته ای مادرانه

فرزندم ،دلبندم،عزیزتر از جانم 

از ملالتهای این روزهای مادری ام برایت میگویم ...از این روزها که از صبح باید به دنبال پاهای کوچک و لرزان تو برم و دستت را بگیرم تا زمین نخوری به کارهای روی زمین مانده ام نمیرسم این روزها که اتاقها را یکی یکی دنبال من میایی به پاهایم اویزان میشوی و آنقدر نق میزنی تا بغلت کنم تا آرام شوی این روزها فنجان چای را که دیگه یخ کرده از دسترس دور میکنم تا مبادا دستهای کنجکاوت آن را بشکند .هر روز صبح جارو میکشم و گردگیری میکنم خانه را تمیز میکنم و شب با خانه ای منفجر شده و اعصابی خراب به خواب میروم روزها میگذرد که یک فرصت برای خلوت و استراحت پیدا نمی کنم و باز هم به کارهای مانده ام نمیرسم امشب با همین فکرها تو را در آغوش کشیدم و خدا را شکر کردم و به روزها وسالهای پیش رو فکر کردم و غصه مبهمی قلبم را فشرد ...تو روزی آنقدر بزرگ خواهی شد که دیگر در آغوش من جا نمیشوی و انقدر پاهایت قوت خواهد گرفت که قدم قدم از من دور میشوی و من مینشینم ونگاه میکنم و اه ... روزگاری باید با خودم خلوت کنم وساعتها را بشمارم تا تو از راه بیایی و من یک فنجان  چای تازه دم برایت بیاورم و به حرفهایت با جان گوش بسپرم تا چای از دهن بیفتد ..روزی میرسد که از این اتاق به آن اتاق بروم و خانه ای را که تو در آن نیستی تمیز کنم و خانه ای که برق میزند و روزها تمیز میماند ،بزرگ شدن تو را بیرحمانه به چشم میآورد روزی خواهد رسید که تو بزرگ میشوی شاید آن روز دیگر جیغ نزنی بلند نخندی همه چیز را به هم نریزی شاید آن روز من دلم لک بزند برای امروز روزی خواهد رسید که من حسرت امشبهایی را بخورم که چایی نخورده و با سر درد و گردن درد و با فکر خانه به هم ریخته  به خواب میروم شاید روزی اغوشم درد بگیرد این روزها دارد از من یک مادر میسازد این روزها فهمیدم باید از تک تک لحظه هایم لذت ببرم .